خوداندیشی، درون‌نگری و درجاتی از تنهایی بخش‌های مهمی از یه زندگی روانی سالمن. ولی به نظر می‌رسه تعادلی در این زمینه وجود نداره. حالا دیگه خیلی‌ها اصرار دارن که خوشبختی از درون میاد درحالی که مجموعه‌ی گسترده‌ای از تحقیقات تقریبا برعکس این رو می‌گن.

مطالعات آکادمیک درباره‌ی شادی پره از ناهنجاری و تناقض که بیشتر تمرکزشون روی برنامه‌ها و ارزش‌هاییه که آدمها بهشون معتقدن نه واقعیت‌های احساسات انسانی. ولی یه واقعیتی هست که تقریبا همه‌ی تحقیقات به عنوان ماهیت و علت خوشبختی آدمی روش اتفاق نظر داردن و اون اینه:‌ شادی ما به آدم‌های دیگه بستگی داره. این مطالعات می‌گن روابط اجتماعی خوب، قوی‌ترین عامل برای یه زندگی شاد هستند و ثبات این شادی رو هم تضمین می‌کنن. حتی خیلی از تحقیقات نتیجه می‌گیرن که روابط اجتماعی «شرط لازم برای خوشبختی» هستند، به این معنی که آدمها بدون این روابط واقعا نمی‌تونن شاد باشن.

و برپایه‌ی تحقیقات اگه می‌خوایم شاد باشیم، باید واقعاً هدفمون این باشه که زمان کمتری رو به تنهایی بگذرونیم. با وجود اینکه تو این تحقیقات یه سری از آدم‌ها گفتن که هوس تنهایی می‌کنن، وقتی ازشون نمونه‌برداری کردن دیدن که وقتی کنار دیگرانند، خوشحال‌تر از وقتی‌ان که تنها هستن. عجیب اینکه این تاثیر نه تنها برای آدمهایی که خودشون رو برونگرا می‌دونن، بلکه برای آدمها درونگرا هم به همون اندازه قویه. 

غیر از این، نادیده گرفتن روابط اجتماعی در واقع برای سلامتی ما هم خطرناکه. پژوهش‌ها نشون می‌ده که فقدان ارتباط اجتماعی خطر مرگ زودرس رو به همراه داره که اون رو با سیگار کشیدن مقایسه می‌کنن و اینکه تقریبا دوبرابر چاقی برای سلامتی ما خطرناکه.

با این حساب مهمترین کاری که می‌تونیم برای آسایش و رفاه خودمون انجام بدیم اینه که بی‌خیال این بشیم که «خودمون رو پیدا کنیم» یا «به درون خود برویم». در عوض تا اونجا که می‌تونیم باید وقت و تلاش خودمون رو صرف تقویت روابط با آدم‌های اطراف بکنیم که این یه سرمایه‌گذاری بزرگ برای شادی بادوام خواهد بود. به قول جاناتان هایت تو کتاب فرضیه‌ی خوشبختی شادی نه کاملا از درون میاد و نه کاملا از بیرون. شادی از تعادل میاد.